Srebrniak Polski zaliczany do gołębi określanych nazwą Polski Długodzioby Lotny.
Rasa Srebrniak Polski powstała prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII, a wytworzono ją w Polsce. Sroczy rysunek Srebrniaka świadczy o tym, że jednym z praojców rasy była Sroka Polska. Przodujące okręgi w hodowli tej rasy ( Kraków, Łódź i Warszawa ) w doskonaleniu rasy posługiwały się różnymi krzyżówkami twórczymi. Hodowcy warszawscy poprawili budowę i figurę krzyżując Srebrniaka ze Sroką Angielską. Hodowcy Łódzcy krzyżowali Srebrniaka z Berlińskim Długodziobym, a hodowcy krakowscy z Listonoszem Polskim ( Bagdeta Polska ), Show Homerem, srokami i Białym Czarnodziobym.Srebrniak Polski budowa – wzorcowa: Wszystkie elementy oceny gołębia winny składać się na harmonijną całość, tworząc typ gołębia lotnego, smukłego o ukośnie noszonym tułowiu i ogonie, wyprostowanej postawie.

Srebrniak Polski – Głowa:
Możliwie wąska, długa proporcjonalnie do wielkości gołębia. Linia profilu głowy tworzy wraz z dziobem i woskówkami nosowymi jednolitą, wypełnioną, nieprzerwaną linię równoległą do podstawy robiącą wrażenie prostej. Tylna część profilu głowy powinna być łagodnie zaokrąglona i przechodzić w linię szyi. Głowa widziana z góry przedstawia wraz z dziobem i woskówkami nosowymi regularnie rozszerzający się klin. Tylna część klinowatego kształtu głowy jest łagodnie zaokrąglona.
Srebrniak Polski – Oko i Brew:

Osadzone możliwie wysoko, jak najbliżej linii profilu głowy w tylnej partii czaszki. Tęczówka oka barwy biało – porcelanowej, czysta i jednolita bez jakichkolwiek innych zabarwień. Źrenica mała, czarna, okrągła, położona pośrodku tęczówki.

Barwy czarnej o drobnoziarnistej strukturze, w miarę szeroka, dobrze widoczna.

Srebrniak Polski – Dziób:

Długi ( 1/3 długości głowy ), umiarkowanie cienki, w kształcie klina. Czarny. Woskówki nosowe małe, ściśle przylegające do dzioba.

Srebrniak Polski – Szyja:
Prosta, kształtu lejkowatego, cienka o jak największym wycięciu pod dziobem. Łagodnie poszerzająca się ku dołowi i harmonijnie łącząca się z piersią i barkami. Szyja wraz z głową stanowi 1/3 wysokości gołębia.
Wąska, zaokrąglona, nie wysunięta ku przodowi.
Wąskie, lekko zaokrąglone, opadające ku dołowi.
Zwarte, przylegające do tułowia, spoczywające na ogonie i nie krzyżujące się ze sobą lotkami. Sięgają do połowy ciemnej wstęgi na ogonie.
Zwarty, prosty, trzymany ukośnie w równej linii z opadającą linią pleców. Koniec ogona nie dotyka podstawy.
Cienkie, koloru karminowo – czerwonego, proporcjonalnie wysokie do wielkości gołębia. Uda widoczne, nie schowane w piórach podbrzusza. Z przodu na nodze pióra  wyrastają nie więcej niż 1 cm poniżej stawu skokowego. Od tyłu staw skokowy  nieopierzony. Nogi od stawów skokowych lekko ugięte, palce rozstawione równo, pazurki jasne.
Srebrniak Polski – Upierzenie:
Gładkie, obfite, dobrze przylegające.

Srebrniak Polski – Kolor i rysunek:
Rysunek sroczy, barwa lodowo – niebieska z odcieniem srebrzystym występuje na głowie, szyi, piersiach, częściowo plecach ( serce ), ogonie i pod ogonem. Podbrzusze, uda i skrzydła są barwy białej. Na piersiach i plecach odcień srebrzysty stopniowo słabnie przechodząc w barwę białą. Barwa ogona jest w odcieniu szyi i piersi, przy czym przejście od białej barwy pleców do ciemniejszej ogona musi być łagodnie stonowane. Przed końcem ogona w poprzek sterówek występuje czarna  o ostrym zarysie koloru wstęga, zakończona jasnym obrzeżem.

Srebrniak Polski – Błędy:
Głowa – krótka, długa, szeroka, wypukła i wklęsła nad oczami, braki w klinowym ukształtowaniu głowy zarówno w przedniej części jak i w tylnym zaokrągleniu klina. Linia profilu tylnej partii głowy przechodząca pod kątem ( bez zaokrąglenia ) w linię szyi. Oko – tęczówka oka innej barwy niż biało – porcelanowa. Widoczne żyłki i występujące inne zabarwienia. Duża i niekształtna źrenica. Brew – odchylenia w zabarwieniu, wąska, mało widoczna, przerwana. Dziób – brak proporcji, za gruby lub za cienki, odchylony w górę lub w dół w odniesieniu do linii profilu głowy. Duże woskówki nosowe. Inny niż czarny kolor dzioba, szczelina między szczękami. Szyja – krótka, gruba, nie proporcjonalna do budowy, załamana, brak wycięcia podgardla. Brak łagodnego poszerzenia ku dołowi. Pierś – szeroka, zbyt wysunięta do przodu. Plecy – szerokie, zbyt wypukłe. Skrzydła – noszone luźno przy tułowiu ( odstawione ), opuszczone poniżej ogona, krzyżujące się ze sobą lotkami, lotki szablowate. Ogon – daszkowaty, wachlarzowaty, rozdwojony widlasto, krzywy, uchylony w bok, przekrzywiony w pionie. Nogi – niskie, grube, uda zakryte piórami podbrzusza, za nisko opierzone, zbyt wygięte w skokach do tyłu lub trzymane w skokach prosto, szeroko lub zbyt wąsko rozstawione. Zbliżone do siebie w skokach ( iksowate ), ciemne pazurki. Rysunek i kolor– brak rysunku sroczego, barwa zamiast lodowo –  niebieskiej z odcieniem srebrzystym –szara z odcieniem zielonym lub rdzawym. Rdzawe pręgi, białe plamy. Białe sterówki w ogonie, ciemne pióra w skrzydłach. Białe pióra w podbiciu ogona. Brak łagodnego przejścia z lodowo – niebieskiej barwy ogona w kolor biały. Brak wyraźnej czarnej wstęgi ( kolor rozlany ). Zbyt szeroka wstęga i brak jej jasnego obramowania. Budowa wzorcowa – wszelkie odchylenia od wzorca, widoczne cechy obcej rasowości, braki kondycyjne i zła opieka hodowlana. Całkowicie eliminują ptaka z oceny – objawy degeneracji, zwyrodnienia, kalectwa jak: garb, krzywy mostek, krzywy ogon, krzywy dziób, krzywe nogi, krzywe palce, nie rozstawione równo palce i palce przylegające do siebie, a także zgrubienie opuszek palców (piętki), zgrubienia stawów łokciowych skrzydeł, dzielenie lotek skrzydeł, ciemne oko,  z widocznymi oznakami obcej rasowości, brakami w upierzeniu ( mniej niż 10 lotek I i II rzędu, mniej niż 12 sterówek w ogonie) białe pióra w ogonie,  białe podbicie ogona, ciemne boki na skrzydłach – boczatość,  oraz  nieodpowiedni rozmiar obrączki rodowej, obrączka niezgodna z Regulaminem Wystaw.